http://www.filmfestival.gr/tributes/2002-2003/gay/index.html
Πριν πέντε χρόνια η “Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας” πήρε μια σημαντική απόφαση: να προσπαθήσει, ώστε η αρνητική στάση κατά της ομοφυλοφιλίας να αποδομηθεί και με τη βοήθεια της “μεγάλης οθόνης”. Με τη συμπαράσταση και την ενεργή προσπάθεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τη σταθερή βοήθεια του Γερμανικού Ινστιτούτου Goethe Inter Nationes (κατά τα πρώτα χρόνια και με τη στήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς) δόθηκε στους κατοίκους αυτής της πόλης μια ευκαιρία: να “βιώσουν” εικονικά αισθήματα και κοινωνικές συμπεριφορές, τόσο των ίδιων των ομοφυλόφιλων γυναικών και ανδρών, όσο και του περιβάλλοντός τους. Τώρα έχουμε μια επιπλέον δυνατότητα, μέσα από συνειρμούς να στοχαστούμε για το δικό μας καθημερινό κόσμο, να τον κατανοήσουμε καλύτερα -και να τον αλλάξουμε.
Η καθιερωμένη συζήτηση στα πλαίσια του Πανοράματος θα περιστραφεί φέτος γύρω από τη γυναίκα: πώς η ίδια η ομοφυλόφιλη γυναίκα βλέπει τον εαυτό της ή αδυνατεί να τον δει, πώς οι ετεροφυλόφιλες και ομοφυλόφιλες γυναίκες βλέπουν τους ομοφυλόφιλους άνδρες και τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, πώς αναπαρίσταται η γυναικεία ομοφυλοφιλία στην οθόνη και γενικά στην τέχνη. Στη συζήτηση θα συμμετάσχουν πανεπιστημιακοί καθηγητές που εντρυφούν στο πιο πάνω αντικείμενο, καθώς και γυναίκες που βιώνουν την ομοφυλοφιλία.
Η “Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας” καθημερινά δραστηριοποιείται για την ομοφυλοφιλία, για την ενημέρωση των ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων πολιτών και ενάντια στα κακώς κείμενα. Το Πανόραμα Ομοφυλοφιλικών Ταινιών αποτελεί ήδη μια σημαντική δραστηριότητα που ελπίζουμε ότι ως βασική ιδέα εκφράζει το δικαίωμα του καθενός να βιώνει τα συναισθήματά του και να εξουσιάζει το σώμα του.
ΠIΣΩ ΣTHN EKKINHΣH! / ZurÜck Auf Los! (2001)
Σκηνοθεσία: Pierre Sanoussi-Bliss
Σενάριο: Pierre Sanoussi-Bliss
Φωτογραφία: Thomas Plenert
Ηθοποιοί: Pierre Sanoussi-Bliss, Matthias Freihof, Dieter Bach, Bart Klein
Γερμανία, 92′, Έγχρωμη
Ξαφνικά η ζωή του Σαμ, ενός νεαρού Αφρο – Γερμανού τραγουδιστή δεν μοιάζει με τις γλυκερές παλιομοδίτικες μελωδίες που ηχογραφεί για το νέο του cd.Ανακαλύπτει ότι είναι φορέας του AIDS – οδυνηρό «ενθύμιο» από τον τελευταίο του ερωτικό σύντροφο – περνάει μερικές άθλιες μέρες πίνοντας, απελπίζεται, η καριέρα του καταρρέει, τα χρήματα εξανεμίζονται, ο χρόνος του παγώνει σ’ αυτή τη γήινη κόλαση. Μοναδικά του φτερά και στηρίγματα αγάπης, οι κολλητοί του, Μπαστλ και Ράινερ, αλλά και ο έρωτας που πέφτει απ’ τον ουρανό εκεί που δεν το περιμένεις. Τελικά ίσως αξίζει να γιορτάζει κανείς διαρκώς γι’ αυτό που έχει. Όπως ο Σαμ και οι φίλοι του που με μια εκδρομή στη θάλασσα, ξαπλωμένοι στην άμμο και με κλειστά τα μάτια, ανακαλύπτουν την λυτρωτική χαρά του να μοιράζεσαι ακόμα και τη δυστυχία σου. Με φόντο το γεμάτο αντιφάσεις και ανορθόδοξες συμπεριφορές σημερινό Ανατολικό Βερολίνο και την τοπική εναλλακτική γκέι κουλτούρα, ο ηθοποιός Pierre Sanoussi – Bliss γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε ένα δυνατό δράμα που ακουμπάει τα πιο σοβαρά θέματα με την ανάλαφρη αίσθηση της κωμωδίας. Η έντονη μάλιστα παρουσία της μουσικής μέσω της παράδοσης του βερολινέζικου καμπαρέ αλλά και των νοσταλγικών κομματιών της δεκαετίας του ’70 και του ’80 έκαναν κάποιους να χρησιμοποιήσουν για το φιλμ τον αδόκιμο όρο του πρώτου κινηματογραφικού «aids musical».
TAΞI ΓIA TA AΠOXΩPHTHPIA / Taxi Zum Klo (1981)
Σκηνοθεσία: Frank Ripploh
Σενάριο: Frank Ripploh
Φωτογραφία: Horst Schier
Μοντάζ: Gela-Marina Runne, Matthias von Gunten
Μουσική: Hans Wittstatt
Ηθοποιοί: Frank Ripploh, Bernd Broaderup, Magdalena Montezuma
Γερμανία, 95′, Έγχρωμη
Γκρίζες μέρες και άγριες νύχτες ενός κρυφού γκέι δασκάλου στο Βερολίνο. Το χρονικό της καθημερινότητας ενός ανθρώπου που μοιράζεται ανάμεσα σε σχολικές τάξεις και στις δημόσιες τουαλέτες όπου διορθώνει τα γραπτά των μαθητών του περιμένοντας να βρει ερωτικό παρτενέρ. Ένα ειλικρινές και τίμιο αυτοβιογραφικό δράμα του σκηνοθέτη Φρανκ Ρίπλοου, το οποίο θεωρήθηκε πίσω στη δεκαετία του ’80 ένα από τα πιο απαγορευμένα gay movies για την ωμότητα κάποιων σεξουαλικών σκηνών του αλλά κυρίως για την τόλμη του να είναι όσο αιχμηρό πρέπει για μία πλευρά του γκέι lifestyle: την επαναληπτική απενεχοποιημένη απόλαυση της σεξουαλικής εμπειρίας, μέσα από τη σχέση του ασύδοτου ερωτικά Φρανκ με τον τρυφερό και μονογαμικό Μπερντ. Συνδυάζοντας στοιχεία μυθοπλασίας και ντοκιμαντερίστικης γραφής, ο σκηνοθέτης – ο οποίος πέθανε το 2002 από καρκίνο – χτίζει μια τοιχογραφία της γκέι ζωής με πολλές διασκεδαστικές στιγμές, απογυμνώνοντας την διαρκώς με το hardcore υλικό του από την αμηχανία και τη σύγχυση που θα μπορούσε να προκαλέσει σε ένα στρέιτ κοινό.
SPETTERS / (1980)
Σκηνοθεσία: Paul Verhoeven
Σενάριο: Gerard Soeteman, Jan Wolkers
Φωτογραφία: Jost Vacano
Μοντάζ: Ine Schenkkan
Ήχος: Math van Duurling
Μουσική: Ton Scherpenzeel
Ηθοποιοί: Rutger Hauer, Renee Soutendijk, Jeroen Krabbe, Hans van Tongeren
Ολλανδία, 124′, Έγχρωμη
Ένα low budget ολλανδικό μελόδραμα για την εφηβική ενηλικίωση. Τρεις εικοσάρηδες, ο Rien, ο Eef και ο Hans, με κοινό πάθος τις μοτοσυκλέτες και το σεξ, ονειρεύονται να γίνουν διάσημοι, πλούσιοι και πετυχημένοι. Κάποια στιγμή διεκδικούν και οι τρεις την προσοχή μιας κοπέλας που μαζί με τον γκέι αδελφό της λειτουργούν μια καντίνα με χοτ ντογκ στους τοπικούς αγώνες μοτορκρός. Έχει κι αυτή όνειρα για μια μεγάλη ζωή και είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να ξεφύγει από την βαρετή επαρχία των 70’s όπου μεγαλώνει. Όμως η πραγματικότητα έχει άλλα σχέδια για τους ήρωες αυτού του σκοτεινού και κυνικού φιλμ που μιλάει για χαμένες εφηβικές προσδοκίες και θρυμματισμένες ελπίδες. Σεξουαλική σύγχυση, βιασμός, ναρκωτικά, μεταμορφώνουν το ταξίδι των χαρακτήρων προς το όνειρο σε μια τραγωδία που ακυρώνει εγωισμούς και ματαιοδοξίες της ηλικίας, δείχνοντας πως η μόνη νίκη είναι η παραδοχή των αποτυχιών μας ενώ η απόλυτη ήττα είναι να ελπίζει κανείς σε υποσχέσεις για έναν παράδεισο που δεν υπάρχει, μια άποψη που πολλοί θεώρησαν θρησκευτική ασέβεια από τον 26χρονο τότε Βερχόφεν.
ΣXEΔON OΛA / Presque Rien (2000)
Σκηνοθεσία: Sebastién Lifshitz
Σενάριο: Stephane Bouquet
Φωτογραφία: Pascal Poucet
Μοντάζ: Yann Dedet
Ήχος: Quentin Jacques
Μουσική: Perry Blake
Ηθοποιοί: Jemerie Elkaom, Stephane Rideau, Dominique Reymond, Marie Matheron
Γαλλία, 100′, Έγχρωμη
Μια καταθλιπτική μητέρα εθισμένη στα χάπια, μια αναίσθητη και σαρκαστική αδελφή, ένας πατέρας που απουσιάζει διαρκώς και μια θεία που έχει ενστερνιστεί το ρόλο του προστάτη αυτής της δυσλειτουργικής οικογένειας κρατώντας την δεμένη με νύχια και με δόντια. Ο μόνος που ακόμα ονειρεύεται είναι ο ντροπαλός κι ευαίσθητος γιος της οικογένειας, ο Ματιέ. Θέλει να σπουδάσει αρχιτέκτονας αλλά κυρίως θέλει να αγαπηθεί. Στο καλοκαιρινό τους εξοχικό στην ακτή της Βρετάνης, θα συναντήσει τον όμορφο συνομήλικο του, Σεντρίκ, ένα νεαρό που προχωράει στη ζωή χωρίς σχέδιο και σφύζει από σεξουαλική ενέργεια. Εκεί δίπλα στη θάλασσα θα ξεκινήσει η ερωτική τους σχέση που όμως μοιάζει καταδικασμένη, οδηγώντας τον ανασφαλή και συναισθηματικό πρωταγωνιστή στην τραγωδία. Πρόκειται περισσότερο για ένα φιλμ ενηλικίωσης για την πρώτη αγάπη, τη ρομαντική προδοσία, τις εφηβικές νευρώσεις και τις συναισθηματικές διαταραχές της νεανικής ηλικίας παρά μια «πολιτικά ορθή» γκέι ταινία. Ο αισθησιασμός των ερωτικών σκηνών παραχωρεί το πεδίο δράσης στη μελέτη των χαρακτήρων, τη μελαγχολία της ερωτικής σύγχυσης και τις δραματικές εντάσεις των υπαρξιακών αναζητήσεων.
ΠΡΙΝ ΠΕΣΕΙ Η ΝΥΧΤΑ / Before Night Falls (2001)
Σκηνοθεσία: Julian Schnabel
Σενάριο: Cunningham Ο’ Keefe, Lazaro Gomez Karilles, Julian Schnabel
Φωτογραφία: Xavier Pérez Grobet, Guillermo Rosas
Μοντάζ: Michael Berenbaum
Ήχος: Christian Wangler
Ηθοποιοί: Javier Bardem, Oliver Martinez, Johnny Depp, Sean Penn, Hector Babenko
Η.Π.Α., 130′, Έγχρωμη
H ταινία βασίζεται στην ομότιτλη αυτοβιογραφία του ομοφυλόφιλου Κουβανού ποιητή και συγγραφέα Ρεϊνάλντο Αρένας. Η αναζήτηση της ελευθερίας – πολιτικής, σεξουαλικής, καλλιτεχνικής – ήταν αυτή που καθόρισε τη ζωή και το έργο του Αρένας, στα οποία μας ταξιδεύει το φιλμ: από τα παιδικά χρόνια της απόλυτης φτώχειας στην επαρχία του Οριέντε, τη δεκαετία του ’40, στον πρώιμο εναγκαλισμό της κομμουνιστικής επανάστασης από τον έφηβο Ρεϊνάλντο και από τις συστηματικές διώξεις (για την «ανήθικη συμπεριφορά» του και την ελευθεριακή γραφή του) από το καθεστώς του Κάστρο στη φυλακή, την εξορία και το θάνατο του στη Νέα Υόρκη το 1990. Συνδυάζοντας την παραληρηματική φαντασία με στοιχεία ρεαλισμού, γεμίζοντας πλάνα – καμβάδες με παγανιστικές σχεδόν περιγραφές του φυσικού τοπίου της Κούβας και χρησιμοποιώντας ονειρικά flashback, εικονογραφεί με λυρισμό και ποιητική διάθεση το όνειρο μιας ζωής γεμάτης πάθος, θυμό και πίκρα. Η πυρετική ερμηνεία του Ισπανού Χαβιέ Μπαρντέμ (Χαμόν, Χαμόν, Καυτή Σάρκα) είναι και η μεγάλη δύναμη της ταινίας, ένα ερμηνευτικό μπαλέτο ρομαντισμού, μελαγχολίας και σιωπηλής οργής που υμνήθηκε από τους κριτικούς.
